Szlak prowadzi przez najważniejsze ośrodki przemysłowe w Krainie Góry św. Anny. Wielowiekowa tradycja wydobycia kamienia wapiennego i nieco młodsza historia produkcji cementu, to ważna część regionalnej gospodarki oraz dziedzictwa przemysłowego regionu. Początki wydobycia wapienia i jego wypału sięgają XVI w., kiedy wapno spławiano Odrą do Wrocławia, jednak rozkwit przemysłowy nastąpił wraz z upowszechnieniem się na Śląsku kolei
w XIX w. Złoża wapienne na terenie Opolszczyzny stanowią dziś ponad 7 proc. zasobów krajowych. Produkcja cementu stała się milowym kamieniem w globalnym rozwoju przemysłu. Także w regionie bogate złoża margli kredowych pozwoliły na produkcję szybko twardniejącego cementu portlandzkiego w produkcji przemysłowej. Dziś co trzecia tona cementu w Polsce jest produkowana w województwie opolskim, a Górażdże Cement to największa cementownia w Europie.
Szlak rozpoczyna się w Gogolinie gdzie znajduje się unikatowy zespół zabytków techniki. Rozwój tej niewielkiej osady, która w 1783 r. liczyła zaledwie 312 mieszkańców, przypada na początek XIX w., kiedy na masową skalę zaczęto eksplorować złoża wapienia. W drugiej połowie XIX w. na terenie Gogolina funkcjonowało aż 47 pieców szybowych. Do dziś zachowało się 15 z nich. Kompleks odrestaurowanych pieców wapienniczych - nazywanych wapiennikami Dombrovskiego lub śląskimi piramidami znajduje się na Placu Benedyktyńskim. Wzniesione w 1874 r. piece są pozostałością istniejącego w tym miejscu zakładu wapienniczego. To trzy wolnostojące, jednokomorowe piece połączone stalowymi kładkami. W ich otoczeniu znajdują się tablice prezentujące historię przemysłową Gogolina.
Jadąc w kierunku ul. Krótkiej zobaczymy trzy baterie pieców należących do Emanuela Friedländera. Piece działały do 1974 r. Dzisiaj popadają w ruinę. Kolejne ruiny znajdziemy również przy gruntowej drodze będącej przedłużeniem ul. Podgórnej. Wapienniki Raisa pochodzą z XIX w. i były czynne do połowy XX w.
Na kolejne ślady przemysłu wapienniczego natykamy się w Krapkowicach, przy ul. Opolskiej, gdzie w sąsiedztwie ogródków działkowych znajdują się trzy piece wapiennicze, w tym jeden udostępniony – pozostałość po Zakładzie Wapienniczym Conrad Kluczny.
Kolejny punkt naszej trasy to Górażdże. 300 m na północny zachód od centrum wsi, tuż przy torach, stoi zespół dwóch 16 m pieców. Zachowały się w nich pozostałości stalowych wrót oraz klap wyładowczych, a także resztki wąskich torów kolejki obsługowej. W miejscowości należy odwiedzić także taras widokowy w Kopalni Wapienia „Górażdże” oraz ścieżkę przyrodniczo-dydaktyczną. Dzięki rekultywacji terenu kopalni kamienia wapiennego powstał tu obszar zalesiony z sosnami, brzozami i olszami. Teren urozmaicają oczka wodne, mokradła i elementy skalne. Zwiedzanie jest możliwe tylko w zorganizowanych grupach, po wcześniejszym umówieniu się. Tel.: 77 777 85 55.
Kolejny punkt na szlaku to Kamionek. Na skraju lasu jest tu świetnie zachowany kompleks dwóch bliźniaczych pieców połączonych wspólną ścianą. Następnie w centrum Kamienia Śląskiego możemy podziwiać niewielki i niestety zniszczony piec wapienniczy. Na obrzeżach wsi stoją dwa kolejne, niewielkie obiekty.
Z Kamienia Śląskiego udajemy się do Ligoty Dolnej, gdzie stoi piec wapienniczy z płaskorzeźbą Ikara, którą wykonano w 1939 r. Przedstawia ona logo faszystowskiej organizacji lotniczej NSFK. Według miejscowych przekazów powstanie płaskorzeźby jest związane ze śmiercią jednego z lotników, który rozbił się szybowcem o ścianę wapiennika.
Ostatnim punktem na szlaku jest geopark na terenie Parku Krajobrazowego Góry Św. Anny. To jeden z trzech tego typu obiektów w Polsce. Znajdziemy tu m.in. ciekawe typy skał, skamieniałości, a także działalności wód i lodowców. Na terenie geoparku powstała 10-kilometrowa ścieżka łącząca najciekawsze geostanowiska, która umożliwia samodzielne zwiedzanie.
